św. Józef Kalasanty – założyciel Zakonu Pijarów

Published on przez PWr

Poznajcie świętego, który założył pierwszą bezpłatną i dla wszystkich dostępną szkołę. A w niej wprowadził takie nowinki, jak: podział na klasy, dziennik lekcyjny, szatnie, stołówki… Brzmi znajomo?

Na początku podkreślmy mało znany fakt, że nasz święty był Hiszpanem i nazywał się José de Calasanz. Urodził się około 1557 r. w aragońskim mieście Peralta de la Sal. Tam też skończył pierwszą szkołę. Następnie uczył się w szkole średniej w Estadilla. Studiował na aż trzech uniwersytetach: prawo, filozofię i teologię.

Jak widać, nasz bohater doceniał edukację. Ten rys charakteru miał zapewne wpływ na jego dalsze życie. Jednak nie wyprzedzajmy faktów. Na razie zauważmy, że w wieku 27 lat José został księdzem, a potem piastował wiele urzędów kościelnych. Zrobił też doktorat z prawa.

W 1592 r. – jak stwierdza dokument z archiwum generalnego pijarów – „Kalasancjusz przybył do Rzymu, aby rościć sobie pretensje do beneficjum, ale po pewnym czasie zdecydował się prowadzić inny tryb życia i z miłości do bliźniego opuścił wszystkie poprzednie zamiary, z którymi przybył do Rzymu”.

Beneficjum to urząd kościelny, z którym wiążą się określone dochody. W Rzymie Józef chciał więc załatwić sobie intratną posadę, z czego jednak zrezygnował. Dlaczego?

Cóż, przejął się biedą Rzymu. Aby jej zaradzić, zapisał się do bractw pomagających ubogim. Szczególnie niepokoił go los dzieci i młodzieży, których nędza oraz brak wykształcenia pchały ku przestępczości. Aby temu zapobiec, Kalasanty postanowił założyć pierwszą w świecie bezpłatną i dla wszystkich dostępną szkołę powszechną. Powstała ona zaś w ten sposób, że zrezygnowano z opłat za naukę w placówce już działającej na terenie kościoła św. Doroty.

Co prawda, w Rzymie już od 1551 r. była darmowa szkoła jezuitów, ale przyjmowano do niej tylko chłopców znających łacinę. Tymczasem u Kalasantego każdego uczono: pisania, czytania, rachunków oraz początków łaciny. Dzięki temu liczba jego uczniów dynamicznie rosła.

Wraz z rozwojem swojej szkoły jej twórca wprowadzał kolejne nowości edukacyjne:

  1. Darmowość i otwarcie na wszystkich, niezależnie od wiary, koloru skóry i majątku.
  2. Zasadnicza rezygnacja z kar fizycznych.
  3. Podział uczniów na grupy i (od 1610 r.) na poszczególne poziomy, czyli klasy. O przejściu do kolejnej klasy decydował egzamin. Na każdym poziomie był inny program.
  4. Dzienniki, w których nauczyciele zaznaczali frekwencję i oceny.
  5. Zobowiązanie nauczycieli do czekania na uczniów, odprowadzania ich po zajęciach, a także przygotowywania się do lekcji.
  6. Uczenie nie tylko po łacinie, lecz także w miejscowym języku lokalnym lub dialekcie.
  7. Kładzenie nacisku na matematykę.
  8. Dbałość o zdrowie i higienę uczniów, z czego wynikało wyposażanie szkół w szatnie i stołówki.
  9. Wychowanie w duchu prewencji, czyli zapobiegania złym postawom.

Wszystko to dotyczyło w pierwszym rzędzie szkół podstawowych. Po założeniu bowiem pierwszej z nich (u św. Doroty), wkrótce pojawiły się następne. Dla zapewnienia im nauczycieli Kalasanty założył zakon, zwany pijarami (1621). Fakt ów stał się impulsem do powstawania nowych szkół, np. dla głuchoniemych oraz szkół zawodowych.

W 1630 r. natomiast ufundowano w Rzymie pierwszą pijarską szkołę średnią. Oprócz tradycyjnych przedmiotów, np. łaciny, wykładano w niej filozofię, matematykę i fizykę.

Wspaniały rozwój opisywanych dzieł skończył się… katastrofą. W ostatnich latach życia naszego bohatera nastąpił bowiem bunt przeciw jego władzy. Buntownicy odwołali się też do Inkwizycji. Ta przeprowadziła inspekcję, a Kalasanty i jego współpracownicy zostali na kilka dni zamknięci w areszcie.

Po wypuszczeniu byli już pozbawieni urzędów. Papież natomiast 16 marca 1646 r. zlikwidował zakon pijarów, zastępując go zwykłym stowarzyszeniem bez ślubów zakonnych. Ojciec Święty ograniczył też możliwości rozwoju tego stowarzyszenia.

Nasz święty i wierni mu zakonnicy, choć posłuszni decyzjom papieskim, nie ustawali w dążeniu do ich cofnięcia. Kalasanty uważał zresztą, że jego zakon się odrodzi. Co też się stało w 1669 r.

Na koniec powiedzmy, że umierając 25 sierpnia 1648 r., nasz bohater powtarzał słowa Hioba: „Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione”.

Autor: Eryk Łażewski | 25/08/2017

źródło: https://pl.aleteia.org/2017/08/25/jozef-kalasanty-swiety-uwieziony-przez-kosciol/

17 rocznica święceń ks. proboszcza Tomasza Barana

Published on przez PWr

25 maja 2002 w legnickiej katedrze bp Tadeusz Rybak wyświęcił 11 nowych kapłanów: ks. mgr Tomasza Barana z Legnicy, z par. pw. św. Wojciecha; ks. mgr Bogdana Bednarczyka z Zaręby, z par. pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny; ks. mgr Tomasza Filipka z Bochni, z par. pw. św. Pawła; ks. mgr Michała Józefów z Zaręby, z par. pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny; ks. mgr Artura Kapronia z Ulesia, z par. pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny; ks. mgr Artura Kotrysa z Rudzicy, z par. pw. św. Katarzyny; ks. mgr Marcina Kubów, z Jeleniej Góry, z par. pw. Świętych Erazma i Pankracego; ks. mgr Krzysztofa Lewickiego z Bolesławca, z par. pw. Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa; ks. mgr Andrzeja Łuczyńskiego z Bolesławca, z par. pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy; ks. mgr Gabriela Mularza z Lubina, z par. pw. św. Jana Sarkandra; i ks. mgr Marcina Szymaniaka ze Złotoryi, z par. pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.

Święty Jan Paweł II w 50. rocznicę swoich święceń kapłańskich napisał: „Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który niekoniecznie przerasta człowieka […]. Powołanie jest tajemnicą Bożego wybrania: << Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to , abyście szli i owoc przynosili, i aby owoc wasz trwał>> (J 15,16)”.

W tym uroczystym dniu Jubileuszu Święceń Kapłańskich

Księdzu Proboszczowi

Tomaszowi Baranowi

składamy najszczersze życzenia: wielu łask Bożych, opieki Najświętszej Maryi Panny i św. Josemaría Escrivá de Balaguer, dobroci, zdrowia, anielskiej cierpliwości, uśmiechu na każdy dzień oraz wytrwałości w pokonywaniu trudów życia; dziękując jednocześnie za Waszą obecność, otwartość, życzliwość, uśmiech i głoszone Słowo Boże.

                                                                         Parafianie

4 nowych księży w diecezji legnickiej

Published on przez PWr

Ks. Roman Charkot, ks. Michał Kamiński, ks. Mateusz Maleńczuk, ks. Tomasz Piątkowski – to dzisiejsi neoprezbiterzy. W legnickiej Katedrze w południe biskup Zbigniew Kiernikowski udzielił święceń prezbiteratu czterem diakonom, którzy przez 7 lat przygotowywali się do tego dnia. W uroczystości wzięli biskup Marek Mendyk, przełożeni seminarium i pracownicy kurii biskupiej, księża z diecezji, siostry zakonne oraz rodzice i krewni oraz liczna rzesza wiernych z parafii i przyjaciół.

Neoprezbiterzy w niedzielę w swoich rodzinnych parafiach odprawią swoje prymicje, a po krótkim urlopie zostaną skierowani do pracy duszpasterskiej w wyznaczonych parafiach.